Beste vrienden van de Zee van pelgrim Antonio,
Het is herfst in Canudos.
In tegenstelling tot de rest van Brazilië, waar december het begin is van de zomer, noemt men die periode in Canudos juist winter. De regens komen en het wordt koeler, de vele maanden van zinderende hitte en kurkdroge grond zijn achter de rug. Mens en dier komen weer tot bloei, net als de natuur.
Tenminste, dat hopen we. De afgelopen jaren ging de winter niet door. De zomer duurde het hele jaar en er viel hoogstens wat motregen. De ruïnes van Canudos zijn inmiddels al een hele tijd boven water. Maar nu komt december er weer aan. Iedereen houdt zijn adem in – zal het de komende maanden eindelijk weer eens goed regenen?
Ook de São Francisco-rivier, na de Amazone de tweede grootste rivier van Brazilië, die als een soort Nijl dwars door het droge noordoosten stroomt, heeft een diepterecord bereikt. Zelfs zijn bron, bijna 3.000 km stroomopwaarts in een gebergte, was de afgelopen maanden droog. De kerk van Canudos is hierdoor niet de enige die opnieuw tevoorschijn kwam (zie onze nieuwsbrief van juni). Een vriendin stuurde mij ongelooflijke foto’s uit Petrolândia, een stad die in 1988 werd opgeslokt door een groot stuwmeer in de São Francisco.
Foto’s: Joel Silva
Hemelsbreed is deze plek nog geen 50 km verwijderd van het dorpje Santa Cruz do Raso, waar een aantal mensen uit onze film wonen: Maria Altina met haar antieke radio, Maria de Lurdes met haar ondervoedde zoontje en Cecília die de zandvlakte veegt.
Het wordt tijd om de film naar hen terug te brengen. Naar huis, naar de mensen van Canudos. Medio april hopen we met de Reizende Bioscoop de oceaan over te steken, voor een tournee van 14 openluchtvertoningen in het binnenland. We willen de Zee van pelgrim Antonio teruggeven aan de mensen die deze aangrijpende geschiedenis hebben meegemaakt. Mensen die hun huizen en harten openden om, via de film, een stuk van hun leven met ons te delen. We geloven dat deze vertoningen ontzettend veel voor hen zullen betekenen. En ook voor ons.
Onze eerdere reizen maakten we met z’n tweeën. Nu bereiden we ons voor om ook ons 3-jarig dochtertje Marlinde mee te nemen. Het zal een hele andere reis worden.
Vier dingen zijn er nodig om deze bijzondere tournee mogelijk te maken:
tijd, energie, apparatuur en geld. Voor de eerste drie kunnen we zelf zorgen. Voor het geld vragen we de steun van iedereen die De Zee van pelgrim Antonio een warm hart toedraagt.
Het afgelopen jaar zijn we al op verschillende manieren begonnen geld in te zamelen. Bij sommige vertoningen verkochten we symbolische “Bioscoopkaartjes voor Brazilië”, bij andere was een deel van de entree-opbrengst daarvoor bestemd. Maar omdat we meestal niet aan vaste entreeheffing deden, maar mensen na afloop zelf mochten bepalen wat ze de avond waard vonden, ontstond er soms onduidelijkheid. Er was een soort “concurrentie” tussen onze eigen onkosten en de inzameling voor Brazilië. Om de zaken transparant te houden hebben we op een gegeven moment besloten de inzameling voor de Brazilië-tournee op een laag pitje te zetten en er later op terug te komen. Wel hadden we inmiddels een mooi startbedrag verzameld – genoeg om naar Brazilië te gaan. Wat nog ontbreekt is het geld om er te blijven, rond te trekken en 14 mooie open-luchtvertoningen te laten plaatsvinden.
Daarvoor zijn we nu een crowdfunding-campagne aan het opzetten. Hij begint heel binnenkort. Als iedereen die De Zee van pelgrim Antonio een warm hart toedraagt, iets kan bijdragen, dan maken we het samen mogelijk.
Je hoort er binnenkort meer van.
Alvast bedankt!
Hartelijke groeten,
en van harte een mooie adventstijd toegewenst!
Mendel & Susanne
PS Voor De Zee van pelgrim Antonio begon de herfst met het mooiste krantenartikel dat we ooit hebben gehad. Twee volle pagina’s over de film, de Reizende Bioscoop, onze drijfveren en toekomstplannen. Een stuk om trots op te zijn. Je kunt het hieronder teruglezen. Het artikel leverde o.a. een uitnodiging op voor een Kerstvertoning in de Crypte van de Kloosterkerk in Den Haag. Wat wil een mens nog meer?
‘Behalve een witte muur heb ik niks nodig’ Ellen Segeren
Zeven jaar werkte de Haagse filmmaker en componist Mendel Hardeman (1977) aan zijn film ‘De Zee van pelgrim Antonio’. Een poëtische, indringende film over een verdronken stad in het kurkdroge noordoosten van Brazilië. Hij vertoont hem zelf met een reizende bioscoop. Op witte muren overal waar mensen hem willen zien, in huiskamers of op andere plekken. Achter het verhaal in de film zit zijn eigen verhaal, dat soms verbluffende parallellen vertoont met de film. Verder lezen…
